voorjaar 2006
Ik word wakker van het indringende geluid... ...ik wil opstaan maar mijn hoofd is te zwaar...tegen welke muur ben ik opgelopen? Ik hoor het geluid van vallende druppels in een plas...wie heeft de kraan niet goed dicht gedraaid? Het geluid van de bel blijft doorgaan...Ik besef dat dit het geluid van de bel is, vanuit het portiek beneden in de flat. Dat moet één van de kinderen zijn...ik moet opstaan om open te doen.
Ik probeer nog een keer mijn hoofd omhoog te tillen. Ik kijk naar het rode tapijt...ik lag met de zijkant van mijn gezicht in een natte plek. Er stromen druppels op de natte plek...het klinkt als het geluid van een kraan waar veel druppels uit vallen. Er is geen kraan...de stroom druppels vallen schijnbaar uit mijn gezicht. Alleen mijn hoofd is zo zwaar...ik steun op mijn onderarmen om overeind te komen. Mijn lichaam werkt mee, alleen mijn hoofd moet ik met twee handen vasthouden...het voelt zo zwaar. De bel gaat nog steeds...ik ben voor de deuropening van de badkamer. Met mijn handen onder mijn gezicht loop ik zachtjes naar de spiegel om te kijken wat er is. Wat een eng en toegetakeld gezicht zie ik daar... Het duurt even voordat ik besef dat ik naar mezelf kijk! Ik kijk nog eens goed...ben ik dit echt? Mijn hoofd is groter en heeft een vreemde vorm, het zit onder het bloed en ik zie dat het echt uit mijn gezicht stroomt. Het lijkt wel een film....hoe ben ik in deze scène terecht gekomen?
De bel...ik loop naar de intercom om het knopje in te drukken zodat beneden de toegangsdeur van de flat open gaat. Nu moet ik de trap op naar de voordeur om deze open te gaan doen. Tree voor tree ga ik langzaam omhoog...mijn handen dragen mijn zware hoofd en met één hand hou ik een handdoek tegen het gat in mijn gezicht. Ik hoor het geluid van rennende voetstappen door de hal richting onze voordeur. Het is mijn kind! Mijn moederhart stroomt vol met liefde voor dit kind dat mij onwetend te hulp komt! Deze liefde geeft mij kracht...kracht om een besluit te nemen. Op dat moment, achter de voordeur, zittend op de grond, dringt de ernst van de situatie tot mij door. Ik heb niet alleen mezelf, maar ook mijn kinderen in levensgevaar gebracht!
Ik hoor kloppen op de deur....mama...mamaaaa!! Ze mag me zo niet zien...ik open de deur op een kiertje en kijk met mijn goede oog naar haar: "het gaat goed komen, ga hulp halen...ga maar...mama wacht hier." Ik doe de deur dicht, ga met mijn rug tegen de deur aan zitten en hoor mijn kind wegrennen. Ik vertrouw op mijn dappere sterke kind om hulp te gaan halen. Wat doe ik haar toch aan....waarom laat ik haar dit meemaken?
Ik heb besloten...kennelijk was het niet mijn tijd om te gaan en mocht ik weer opstaan... Een nieuwe geboorte, een kans op een nieuw leven.
Ik heb besloten dat het hier stopt...ik wil een nieuw leven voor mijn kinderen beginnen. Een leven in een veilig thuis waar ze kind kunnen zijn.
najaar 2011
Terugkijkend op een moeilijke strijd ben ik dankbaar voor alle liefde, vriendschap, hulp en kansen in welke vorm dan ook, die we hebben mogen ontvangen. Een nieuw leven waar elke keer nieuwe hobbels en uitdagingen op ons pad komen. Telkens weer een grote of kleine strijd om te voeren. Ik heb mijn kinderen zien lijden, zien strijden en zien groeien. Dit zal altijd zo blijven, maar elke levenservaring maakt ons sterker en rijker, een persoonlijke rijkdom niet uit te drukken in geld. Dit is ons nieuwe leven, een veilig gevoel wat ik herken en verwelkom. Nieuwe herinneringen vermengt met de oude herinneringen vormen ons nieuwe leven. Gedane zaken nemen geen keer, maar vergeving is ons grootste wapen tegen negatieve energie. Vooral vergeving van mijzelf! Nu ben ik trots en dankbaar voor de Heer, mijn sterke kinderen, mijn lieve sterke ouders en in gedachten mijn grootouders...hun invloed vormt mij in mijn nieuwe leven. Met vallen en opstaan bewandelen wij ons nieuwe levenspad. Mijn moederhart stroomt vol met liefde als kijk ik naar de tred van mijn kinderen, blij dat ik hiervan getuige mag zijn.
Ik word wakker van het indringende geluid... ...ik wil opstaan maar mijn hoofd is te zwaar...tegen welke muur ben ik opgelopen? Ik hoor het geluid van vallende druppels in een plas...wie heeft de kraan niet goed dicht gedraaid? Het geluid van de bel blijft doorgaan...Ik besef dat dit het geluid van de bel is, vanuit het portiek beneden in de flat. Dat moet één van de kinderen zijn...ik moet opstaan om open te doen.
Ik probeer nog een keer mijn hoofd omhoog te tillen. Ik kijk naar het rode tapijt...ik lag met de zijkant van mijn gezicht in een natte plek. Er stromen druppels op de natte plek...het klinkt als het geluid van een kraan waar veel druppels uit vallen. Er is geen kraan...de stroom druppels vallen schijnbaar uit mijn gezicht. Alleen mijn hoofd is zo zwaar...ik steun op mijn onderarmen om overeind te komen. Mijn lichaam werkt mee, alleen mijn hoofd moet ik met twee handen vasthouden...het voelt zo zwaar. De bel gaat nog steeds...ik ben voor de deuropening van de badkamer. Met mijn handen onder mijn gezicht loop ik zachtjes naar de spiegel om te kijken wat er is. Wat een eng en toegetakeld gezicht zie ik daar... Het duurt even voordat ik besef dat ik naar mezelf kijk! Ik kijk nog eens goed...ben ik dit echt? Mijn hoofd is groter en heeft een vreemde vorm, het zit onder het bloed en ik zie dat het echt uit mijn gezicht stroomt. Het lijkt wel een film....hoe ben ik in deze scène terecht gekomen?
De bel...ik loop naar de intercom om het knopje in te drukken zodat beneden de toegangsdeur van de flat open gaat. Nu moet ik de trap op naar de voordeur om deze open te gaan doen. Tree voor tree ga ik langzaam omhoog...mijn handen dragen mijn zware hoofd en met één hand hou ik een handdoek tegen het gat in mijn gezicht. Ik hoor het geluid van rennende voetstappen door de hal richting onze voordeur. Het is mijn kind! Mijn moederhart stroomt vol met liefde voor dit kind dat mij onwetend te hulp komt! Deze liefde geeft mij kracht...kracht om een besluit te nemen. Op dat moment, achter de voordeur, zittend op de grond, dringt de ernst van de situatie tot mij door. Ik heb niet alleen mezelf, maar ook mijn kinderen in levensgevaar gebracht!
Ik hoor kloppen op de deur....mama...mamaaaa!! Ze mag me zo niet zien...ik open de deur op een kiertje en kijk met mijn goede oog naar haar: "het gaat goed komen, ga hulp halen...ga maar...mama wacht hier." Ik doe de deur dicht, ga met mijn rug tegen de deur aan zitten en hoor mijn kind wegrennen. Ik vertrouw op mijn dappere sterke kind om hulp te gaan halen. Wat doe ik haar toch aan....waarom laat ik haar dit meemaken?
Ik heb besloten...kennelijk was het niet mijn tijd om te gaan en mocht ik weer opstaan... Een nieuwe geboorte, een kans op een nieuw leven.
Ik heb besloten dat het hier stopt...ik wil een nieuw leven voor mijn kinderen beginnen. Een leven in een veilig thuis waar ze kind kunnen zijn.
najaar 2011
Terugkijkend op een moeilijke strijd ben ik dankbaar voor alle liefde, vriendschap, hulp en kansen in welke vorm dan ook, die we hebben mogen ontvangen. Een nieuw leven waar elke keer nieuwe hobbels en uitdagingen op ons pad komen. Telkens weer een grote of kleine strijd om te voeren. Ik heb mijn kinderen zien lijden, zien strijden en zien groeien. Dit zal altijd zo blijven, maar elke levenservaring maakt ons sterker en rijker, een persoonlijke rijkdom niet uit te drukken in geld. Dit is ons nieuwe leven, een veilig gevoel wat ik herken en verwelkom. Nieuwe herinneringen vermengt met de oude herinneringen vormen ons nieuwe leven. Gedane zaken nemen geen keer, maar vergeving is ons grootste wapen tegen negatieve energie. Vooral vergeving van mijzelf! Nu ben ik trots en dankbaar voor de Heer, mijn sterke kinderen, mijn lieve sterke ouders en in gedachten mijn grootouders...hun invloed vormt mij in mijn nieuwe leven. Met vallen en opstaan bewandelen wij ons nieuwe levenspad. Mijn moederhart stroomt vol met liefde als kijk ik naar de tred van mijn kinderen, blij dat ik hiervan getuige mag zijn.
RSS Feed
